Tarep

Nu ben ik in mijn leven al best vaak verhuist. En toch kom nu weer dingen tegen die mij terug brengen in de tijd. Dat komt denk ik ook door die dozen die al jaren van huis naar huis heb meegesleept of opgeslagen heb op ouders’ zolder of bergingen van vrienden en nooit meer heb geopend. Nu ben ik toe aan een grotere opruiming die ik, voor mijn doen, best rigoureus uitvoer. Bakjes, potjes, beeldjes, lampjes, alles gaat weg naar de kringloop, naar liefhebbers of de vuilstort. Zelfs de doos met knuffelbeesten is in de bak ‘groot huisvuil’ geëindigd. Alsof ik een periode afsluit.

Wel bewaard heb ik brieven van vroeger. En foto’s en cd-roms met computer back-ups van zeker tien jaar geleden (met het idee dat ik de bestanden dan goed bewaard zou hebben, terwijl ik nu niet eens meer een cd-rom speler heb). ‘A trip back to memory lane’ , een nostalgiegolf ga ik nu af. Briefjes die ik schreef met vriendinnen op de middelbare school tijdens de les. Wat kon ik geestig zijn en scherp. En mijn vriendinnen ook. Brieven die ik kreeg van aanbidders en nichtjes en schrijfvriendinnen. Er moeten er nog veel meer zijn.

Foto’s van meer dan tien jaar geleden. Zonder rimpels en met stralende ogen. Herinneringen aan mooie vakanties, feestend wintersporten, ex-vriendjes en mensen waar ik mee op trok en waar ik daarna nooit meer aan gedacht heb en zelfs de namen van kwijt ben. Maar die een deel zijn geweest van wie ik toen was.

Als ik weer eens vind dat ik een saai leven heb, dan moet ik maar gewoon zorgen dat de leuke dingen van nu ergens zijn opgeslagen. Als tekst, als foto of hoe dan ook. Zodat ik over weer tien jaar dit zie en lees en herbeleef. Met nog meer rimpels en nieuwe mensen in mijn leven. Terugkijkend op het toffe leven dat ik nu heb!

Nee, niet al na de eerste dag. Het kan toch niet zo zijn dat ik al dagen, weken, maanden met blogs in mijn hoofd loop, met prachtige volzinnen, alliteraties, scherpe observaties, een onverwachte wending en filosofische uitsmijter. Nadat ik eindelijk een wordpressthema heb gevonden die ik wel oké vind en waar ook eens bij ben gebleven. En dat ik al op dag twee al een schrijversblokkade heb. Waar zijn al die onderwerpen gebleven die al tijden door mijn hoofd spoken en die ik graag eens wil verwoorden en vastleggen?

Maar wacht. Was het ook niet zo dat ik juist weer aan het bloggen sla omdat ik mijn schrijfvaardigheid en -routine weer op wil poetsen?

Ik las eens ergens dat schrijven vooral discipline is (en hee, daar schreef ik gisteren al over.). En een kwestie van ‘gewoon beginnen’. Met als oefening om elke dag te gaan zitten en een half uur simpelweg te schrijven. En hee, dat ben ik nu dus ook aan het doen! Nu nog accepteren dat de zinnen die ik opschrijf anders zijn dan die in mijn hoofd zitten. Vooralsnog!

Er zijn van die mensen die… en dan gevolgd door iets wat veel mensen doen. En wat ik dan gek vind. Of stom. Of bijzonder. Of gewoon anders dan dat ik zelf dat iets zou doen. Of zeggen. Ik betrap mezelf er best vaak op, dat ik een zin zo begin. Dus nee, zelfs ik sta niet oordeel-loos in het leven.

Daar staat tegenover:  Verder lezen →