Tarep

Ik kan dus best wel onzeker zijn. Niet per se en altijd uit onzekerheid over mezelf. Maar omdat ik mensen dingen hoor zeggen over zichzelf die ik niet zozeer in ze zie of ervaar. Bijvoorbeeld iemand die zichzelf heel flexibel noemt, maar nooit tijd heeft. Of iemand die continue vertelt dat hij zo goed kan luisteren. Of iemand die vindt dat hij goed autorijdt, maar dat ik niet bij hem in de auto durf te zitten. Of iemand die zichzelf een ‘mensenmens’ noemt, maar vooral met zichzelf bezig is. Of iemand die zegt hij alles lust, maar niets wil eten van wat jij voorstelt. Of van die mensen die overal anderen de schuld van geven, terwijl ik dan denk dat ze ook gewoon eens naar zichzelf kunnen kijken.

En dan ben ik dus bang dat ik dat ook doe. Waarschijnlijk wel, want ik ben ook mens (ja, echt!). Maar ik kan me daar dus heel erg van bewust zijn. Of dat ik wat ik zeg en hoe ik ben wel klopt met elkaar. Dan zeg ik maar niets.

Gek is dat. Dat ik me met alle sociale media, communicatiemiddelen en mensen om me heen, toch eenzamer dan ooit kan voelen. Waar dat in zit? Ik denk omdat veel sociale media eigenlijk vooral eenrichtingsverkeer zijn. Iemand schrijft of post iets en anderen kunnen daar dan op reageren. Net als een gesprek, maar toch anders. Want het lijkt vaak zo te zijn dat wie het meest post, dus het hardst en vaakst roept, de meeste aandacht krijgt.

Eigenlijk is dat best tegenstrijdig aan de ontwikkeling dat overheden, organisaties en bedrijven vaker de dialoog aan aan het gaan zijn. Ze zoeken meer de doelgroep op, bijvoorbeeld in ‘rondetafelgesprekken’, met webcare, met interactieve media en zelfs in een-op-een-gesprekken. Waar ze voorheen vooral zendergericht communiceerden met de gedachte “Als we maar genoeg zenden, dan weet op een gegeven moment de ontvanger wel wat we over willen brengen” en zonder echt te kijken of de boodschap wel overkwam. Dus waar organisaties die hun communicatie op orde hebben vaker de dialoog aangaan, zie ik het in het individuele leven juist zendergerichter worden.

En die dialoog, die mis ik dus. Zoals ik vroeger avonden, urenlang aan kon bellen met vrienden. En perioden daarna avonden en nachten op icq en daarna msn kon doorbrengen. Dat was anders dan live praten, maar (soms ook met met een webcam erbij) ik had echt goede en serieuze gesprekken, kon mijn hart luchten en luisteren. Ik vraag het wel eens, aan de mensen met wie ik dat eindeloos kon doen. Over hoe ze nu hun contacten onderhouden. Via Twitter, was bijvoorbeeld een antwoord. Maar dat vind ik dus teveel zenden, in afwachting van een reactie. En Whatsapp is fijn voor korte boodschappen, maar daar schrijf ik geen hele verhalen in op.

Uiteindelijk gaat er natuurlijk niets boven een echt ‘live’ contact en een goed gesprek al dan niet met thee of wijn. Dat blijft onveranderd en ongeëvenaard. Maar niet iedereen woont naast de deur. En soms moet er ook gewerkt en geslapen worden.  En hoe ik die contacten onderhoud op een manier waarop je tot goede gesprekken komt en eenzame momenten opvult, die heb ik nog niet gevonden.

Advies is welkom!

De term ‘Spiritueel narcisme’ kwam ik onlangs op Twitter tegen (in verwijzing naar een artikel in Psychologie Magazine meen ik). Ik had daar meteen een beeld bij. Van die mensen die ik op Facebook keer op keer zie posten dat ze zo ‘zen’ bezig zijn met verhalen over meditatieweekenden, mindfullness, wandelingen in de natuur en plaatjes met spreuken en foto’s van Boeddhabeelden. De paradox van het vinden van rust in jezelf en de behoefte om dat vooral aan anderen te laten zien. Net zo tegenstrijdig als dat ik mezelf wel eens hardfietsend, want laat, onderweg naar een yogales vind “want yoga onthaast zo lekker” (niets menselijks is mij vreemd).

Toch is daar blijkbaar niets mis mee. Want als ik kijk naar de reacties op die ‘zen’ berichten, dan gaan die toch vooral over de inhoud. Meestal in woorden als ‘wat ben jij toch een mooi mens’. Of ‘respect voor hoe jij in het leven staat’. En uiteraard heel veel ‘likes’. Maar de paradox, die wordt dus niet herkend.

Een ander voorbeeld: van die mensen die heel veel praten en dan vooral over zichzelf. Ze vertellen dat ze coach zijn of dat minstens willen worden. Ze vertellen uitgebreid over hoe ze er zijn voor anderen en hun begaanheid daarmee. En dat ze ‘in contact zijn’ zo belangrijk vinden. Terwijl ze volledig in zichzelf opgaan zonder op te merken of de luisteraar aangehaakt blijft. En er wordt totaal voorbijgaan aan wat een ander zegt door op alle tekst van de ander als haakje te gebruiken om een eigen verhaal te vertellen. Maar ook hier wordt er weer ademloos naar ze geluisterd. En onthoud men de inhoud van deze blijkbaar interessante persoon, die veel voor iemand doet en voor andere klaar staat. Niet omdat ze dat erváren, maar omdat ze dat hóren. Van de persoon zelf.

Theorieën zeggen dat iemand pas geloofwaardig als de inhoud klopt met het gedrag. Goede communicatie zit niet alleen in horen wat iemand zegt, maar ook de toets of het klopt met wat en hoe iemand doet. Maar blijkbaar is dat lang niet altijd nodig om je verhaal over te brengen en om aandacht te krijgen. Als je maar regelmatig post op sociale media en vaak genoeg aan het woord bent over jezelf, maakt het eigenlijk niet zoveel uit of het klopt met je gedrag.

Dat vind ik dus, als iemand die over het algemeen meer luistert en vragen stelt dan vertelt en aandacht vraagt, nog een ingewikkelde.