“Aso”, riep de vrouw mij na. Nadat ze tegen de richting in het fietspad op was gereden. Precies daar waar ik voor het stoplicht stond te wachten om linksaf te gaan slaan. Ik stond daar met mijn racefiets en mijn handrem haakte in haar tas. Die scheurde. “Hee, kijk uit”, zei ik. “Je gaat ook geen centimeter opzij he” kreeg ik terug. Nadat ik zei dat zij het was die aan de verkeerde kant van de weg fietste en zij dat goed praatte door te vertellen dat ze “zo links af moest” en ik vond dat dat haar probleem was, kreeg ik dus te horen dat ik een aso ben.
Fascinerend vind ik het wel, hoe mensen anderen de schuld geven terwijl ze zelf iets fout doen. (En vervelend. Dat ook. Want ik sta dan nog een uur verontwaardigd en verwonderd na te trillen.) Ik ben ook benieuwd hoe die dame thuis is gekomen en daar heeft verteld dat ze een aanvaring had gehad met een asociale vrouw ‘die niet eens opzij ging toen ik aan de verkeerde kant van de weg het fietspad op wilde’. ‘Ze zag toch dat ik er langs wilde’. En dat haar toehoorders ook helemaal verontwaardigd waren over zoveel egoïsme.
Nog fascinerender vind ik het dat ik over het algemeen erg meegaand ben. Letterlijk. Als ik op straat loop en iemand dreigt tegen mij aan te lopen, ga ik als vanzelf opzij. Ongeacht of het aan mij ligt of niet. Ik doe dat ook bij tegenliggers op een (tweerichtingsverkeer)fietspad of om wandelaars op het fietspad. Leven en laten leven. Geen probleem. Gaat automatisch. En ineens dacht ik een keer ‘Ik blijf gewoon eens staan’.
Nu ben ik een aso.