Tarep

Gek, hoe je sommige dingen gewoon volledig verkeerd in je hoofd kunt hebben. Gebaseerd op niets, ooit geleerd, verkeerd onthouden. Of gewoon nooit zo over nagedacht.

Zo denk ik bij Noord-Holland allereerst aan het gedeelte boven het Noordzeekanaal. Terwijl ik in Haarlem woon (alhoewel ik wel van ‘boven het kanaal’ kom). Dat Hilversum of eigenlijk het hele Gooi er ook bij hoort, dat zit ook niet zo in mijn syteem. Laat staan Amsterdam.

Ik kwam er laatst ook achter dat Myanmar helemaal niet ten westen van India ligt, maar ten noordwesten van Thailand. En dat het ook heel veel groter is dan ik eigenlijk dacht. Dat het grenzen heeft met China, Laos en Bangladesh. Waarvan ik eigenlijk ook niet zo precies wist waar ze lagen. Ook dat India zo ongeveer grenst aan het Midden Oosten.

Trouwens: het Midden Oosten, dat vergeet ik gewoon helemaal als ik een wereldkaart zou moeten tekenen. Waar behoort het Midden Oosten eigenlijk bij? Bij Afrika of bij Azië? Toen ik een paar jaar geleden op Cyprus was, ontdekte ik dat Syrië daar wel heel erg dichtbij ligt. Had ik me helemaal niet gerealiseerd.

Ik denk ook altijd dat als Amerika en Rusland ruzie hebben, dat Europa daar dan last van heeft, omdat dat er tussenin ligt. Tot ik me realiseerde (bij het zien van Floortje naar het einde van de wereld, prachtige serie trouwens!) dat ons wereldbeeld is beïnvloed door hoe wij de wereldkaart zien: Amerika in het westen en Azië en in het oosten. Helemaal vergetend dat Alaska echt heel dicht aan Rusland grenst. Amerikanen en russen hoeven alleen maar de Stille Oceaan over om bij elkaar op visite te gaan. Dan komen ze trouwens (ruim gezien dan he) over Haïti. En dat zou ik dan intuïtief weer in de Atlantische Oceaan zoeken, als ze me zouden vragen het op de kaart aan te wijzen.

Ook in Afrika weet ik eigenlijk verrekte weinig landen zomaar aan te wijzen. Het is dat nu de wereldkaart (aka Google Maps) aan het bekijken ben, maar ik had landen als Niger, Tsjaad en Benin echt niet zomaar kunnen vinden.

Gek, hoe je sommige dingen gewoon volledig verkeerd in je hoofd kunt hebben. Maar een aantal daarvan, die weet ik nu in ieder geval wel!

Ik ga zo af en eens een weekend ‘zweven’. Mediteren, mantra’s zingen, sjamanistische rituelen volgen en gewoon even lekker navelstaren. Om ‘mezelf te vinden’, zoals dat schijnt te heten.

Ik spreek regelmatig met mensen over hun behoeftes, verlangens en onzekerheden. Ik ga wel eens naar een ‘life-coach’ die mooie spiegels voorhoudt en me laat teruggaan naar wat ik echt belangrijk vind.

Ik kan het lastig vinden om mijn eigen behoeften aan te geven. Om te zeggen dat iemand me eigenlijk gekwetst heeft. Om in te gaan tegen een groepsbelang.

Terwijl het gewoon gaat over aandacht krijgen. Oprechte aandacht van iemand die geïnteresseerd is in hoe het met mij gaat. Die luistert. Omdat ik gezien wil worden.

En wat me iedere keer weer opvalt: in alle zweefweekenden, retraites, gesprekken, valt het me weer op: dat is eigenlijk wat we allemaal mee worstelen. Zoveel mensen zijn bezig met ‘wat wil en kan ik nou eigenlijk’. Zoveel mensen die simpelweg gezien willen worden.

Het is misschien een tijdsdingetje. Ook wel een generatiedingetje wellicht. Dat helpt mij met relativeren. Want als zoveel mensen het hebben, dan is het misschien wel minder zwaar dan ik denk.

En als we elkáár gewoon eens wat meer aandacht geven. Elkaar laten voelen en ervaren dat we elkaar zien. Dat iemands mening en gevoel er toe doen. Gewoon luisteren, met aandacht, is genoeg. Dan maakt het het lichter voor iedereen.

Ik word al een paar dagen gebeld door een ‘privenummer’. Meestal neem ik die al niet op. Maar ik verwachtte een telefoontje voor een mogelijk nieuwe klus, die zou ook wel eens met een afgeschermd nummer binnen zou kunnen komen. Ik nam op.

Bij de eerste woorden wist ik het al ‘dit is een verkoper, damn, ben ik er toch weer ingetrapt’. Ik schakelde meteen de afpoeierstand in. Het was iemand namens Amnesty International. Een organisatie die heel belangrijke dingen doet in de wereld. Ik ben er dan ook al jaren donateur van. Er was een speciale actie en of ik daar aan mee wilde doen. Ik bleef in de afpoeierstand ‘Nee, hier heb ik nu geen interesse in’ en sloot, heel vriendelijk hoor, het gesprek af.

Daarna gaat het dan knagen. Want een goed doel. En ik heb het goed in mijn leven. Ik leef in een veilig land en mag en kan zeggen wat ik wil. Ik heb genoeg geld om van te leven, elke dag eten, een dak boven mijn hoofd, een sociaal leven en leef niet in angst. Ik ben me daar regelmatig van bewust en daar ook heel dankbaar voor.

Dat is natuurlijk precies waarom ik word gebeld. Ik ben al donateur en het is makkelijker iemand over te halen iets meer te laten betalen dan nieuwe donateurs te werven. Dat is ook waarom je op straat door de aardige wervingsjongetjes op straat eerst gevraagd wordt ‘of je ook tegen dierenleed bent’. De eerste ‘ja’ hebben ze al binnen. En ja, ik ben tegen dierenleed. Wie niet?

Alleen al die verkopers, op straat of aan de telefoon. Dat hoeft van mij niet. Nog voordat ik weet waar het over gaat, schakel ik in de afpoeierstand. Om me daarna toch weer even schuldig te voelen.

De liefde. Ach ja. De liefde. Na meerdere relaties, samenwonen, verschillende dates, scharrels en flirten weet ik wat ik het fijnste vind.

Ik houd erg van verliefd zijn. De vlinders in mijn buik, de spanning van ieder whatsappje, het gevoel van bemind zijn en worden, iemand die er speciaal voor mij is, complimenten krijgen (en geven natuurlijk), in elkaars ogen verdrinken, de eerste dates, de spanning om elkaar weer te zien, het zoenen. Heerlijk!

Kan dat niet gewoon altijd? Gedoe-loos. Gewoon lekker wederzijds chemie ervaren. Onbezorgd verliefd zijn. En blijven. Ik ben voor!

Is dat naief? Misschien. Maar als het kan, mag daar best weer een relatie uit voort komen. Natuurlijk weet ik ook dat dan de verliefdheid minder wordt, dat gedoe niet 100 procent uit te sluiten is en dat sleur altijd kan optreden. Als je dat fijne gevoel van verliefdheid maar goed ankert, zodat je het altijd terug kunt halen.

En voor nu: de lente hangt in de lucht. En dat alleen al geeft me vlinders. Fijn!

Ik ben me aan het verdiepen in drijfveren van mensen. Dit aan de hand van de theorie van Clare Graves. Ik doe tests en leer over de achtergronden en om deze testen zelf af te kunnen nemen. Rete-interessant en leerzaam. Vooral nu over mezelf. Want wat drijft mij eigenlijk? Welke waarden vind ik belangrijk?

In de voorbereiding op de cursus moest ik net een vragenlijst invullen. Onder andere over mijn huidige gemoedstoestand. Ik kon daarbij kiezen uit zinnen als ‘ik zie het allemaal niet meer zitten’, ‘er moet iets radicaals veranderen in mijn leven’, ‘er is weer licht aan het einde van de tunnel en ‘na een hectische periode is het nu weer rustiger’.

Ik overzag mijn leven: mijn relatie is nog niet zo lang geleden uit gegaan, ik woon sinds jaren weer alleen en in een veel te dure tijdelijke huurwoning en ik ben een zelfstandig ondernemer even zonder betaalde klus.

Dat was duidelijk. Ik koos voor: ‘mijn leven is stabiel en dat is prima’