Tarep

Ik ga zo af en eens een weekend ‘zweven’. Mediteren, mantra’s zingen, sjamanistische rituelen volgen en gewoon even lekker navelstaren. Om ‘mezelf te vinden’, zoals dat schijnt te heten.

Ik spreek regelmatig met mensen over hun behoeftes, verlangens en onzekerheden. Ik ga wel eens naar een ‘life-coach’ die mooie spiegels voorhoudt en me laat teruggaan naar wat ik echt belangrijk vind.

Ik kan het lastig vinden om mijn eigen behoeften aan te geven. Om te zeggen dat iemand me eigenlijk gekwetst heeft. Om in te gaan tegen een groepsbelang.

Terwijl het gewoon gaat over aandacht krijgen. Oprechte aandacht van iemand die geïnteresseerd is in hoe het met mij gaat. Die luistert. Omdat ik gezien wil worden.

En wat me iedere keer weer opvalt: in alle zweefweekenden, retraites, gesprekken, valt het me weer op: dat is eigenlijk wat we allemaal mee worstelen. Zoveel mensen zijn bezig met ‘wat wil en kan ik nou eigenlijk’. Zoveel mensen die simpelweg gezien willen worden.

Het is misschien een tijdsdingetje. Ook wel een generatiedingetje wellicht. Dat helpt mij met relativeren. Want als zoveel mensen het hebben, dan is het misschien wel minder zwaar dan ik denk.

En als we elkáár gewoon eens wat meer aandacht geven. Elkaar laten voelen en ervaren dat we elkaar zien. Dat iemands mening en gevoel er toe doen. Gewoon luisteren, met aandacht, is genoeg. Dan maakt het het lichter voor iedereen.