Ik wil graag een bekentenis doen. Ik ben lui. Zo! Wat ik eindeloos kan doen is op de bank zitten met de televisie aan, mijn telefoon in mijn hand en dan domme spelletjes zoals Farm Hero Saga spelen. Afgewisseld met Wordfeud en Quizduel. Dat dan weer wel. Niet dat dat nieuw is. Vroeger kon ik eindeloos Tetris spelen. Met hetzelfde genre aan televisieprogramma’s. Te flauw om naar te kijken, maar stiekem erg vermakelijk. Het type ‘Help, mijn man is klusser’ of ‘De rijdende rechter’.
Natuurlijk vind ik dat ik eigenlijk van alles moet doen. Er is zoveel: klussen, schoonmaken, opruimen, blogs schrijven, werk voorbereiden, nieuwe hobby’s beginnen. Maar ik doe dat dus niet. Soms voel ik me daar dan heel erg schuldig over. Maar soms ook gewoon niet. Dan accepteer ik dat ik zo ben.
Al die verhalen in van die vrouwenbladen, die begrijp ik dus ook niet. Dat ze zoveel druk voelen vanuit de maatschappij om alles perfect te moeten doen: de perfecte echtgenote, de perfecte moeder, een druk sociaal leven en dan ook nog de perfecte werknemer of ondernemer. Nu ben ik niet getrouwd, heb ik geen kinderen en herken ik me zelden in artikelen in vrouwenbladen. Dat scheelt vast wel. Maar ook die druk, dat ik die zou moeten hebben, is mij vreemd.
‘Men kan zich niet meer vervelen’, lees ik dan. Nou, toevallig kan ik dat dus heel erg goed. Ook als ik even geen klussen werkgewijs heb. Dan kan ik heel goed genieten van de vrije tijd die ik heb en in het zonnetje een boek zitten lezen. Zonder me ook maar een moment schuldig te voelen. Want nu kan het. Dus doe ik het.
Voel ik me dan nooit schuldig? Nou. Heel soms. Als ik bijvoorbeeld weer eens op Facebook kijk en al die leuke activiteiten en levens van al die anderen zie. Gelukkig is daar dan weer de melding dat mijn Farm Hero Saga-levens weer zijn aangevuld en kan ik me weer in mijn eigen verveelwereldje terugtrekken. Tot ik weer van alles te doen heb.