Een groep vrouwen waarvan er eentje anders doet dan de rest. Ze is druk, praat heel hard, huppelt ineens een veld in, eet met haar handen. Kortom: zo’n lekker gek mens. Zo’n mens waarover de andere vrouwen met enige jaloezie dan zeggen ‘ze is altijd zo zichzelf’. En ineens vraag ik me af: waarom zijn de mensen die uit de band springen, ‘gek’ doen, lawaai maken, opvallend anders doen, blijkbaar ‘zichzelf’? Wie bepaalt dat? En is dat zo?
Ik kan ook best wel eens gek doen. Als ik erg in mijn hum ben, veel energie heb, ik in een omgeving ben waarin ik me overgeef aan de energie van dat moment. Dan ben ik mezelf. Ik kan ook wat meer op afstand blijven, observeren, anderen ruimte geven en dan genieten van waar ik ben en wat ik doe. Volledig mezelf zijnde.
We leven in een maatschappij waarin extravert zijn de norm is. Voor de meer introverte mensen kan het lastig zijn om een positie te verwerven en voor jezelf op te komen op het moment dat een groep de extravert al is gevolgd. Het kan volgens mij best voorkomen dat juist de introvert ervoor kiest om te springen, hard te praten, ineens weg te rennen of ‘lekker gek’ te doen. Niet omdat dat past, maar om mee te doen met de norm van de samenleving. Misschien is dus juist degene die aan de zijlijn staat, rustig in het gedruis opgaat en alles gewoon oké vind wel het meeste zichzelf.